Internationale Dag van de Inheemse Volken

De Dag der Inheemse Volken wordt sinds 1982 jaarlijks wereldwijd gevierd en is oorspronkelijk ingesteld door de Verenigde Naties (VN). Het thema is dit jaar building alliances, waarbij het vooral draait om het naleven van verdragen en overeenkomsten tussen de inheemse volken en de staat.

De situatie van deze volken is moeilijk. De manier van leven sluit vaak slecht aan op de westerse samenleving. Dit zorgt geregeld voor conflicten, met name over land en het leefgebied van inheemse volken. Er zijn internationale afspraken gemaakt waarin staat dat deze volken rechten hebben met betrekking tot hun voorvaderlijk gebied en naar eigen inzicht mogen leven, maar deze worden vaak niet nageleefd. Land wordt vaak toch door nationale regeringen opgeëist en het leefgebied wordt verstoord.

Opvallend is dat de inheemse volken sterker worden. Ze zijn meer georganiseerd en er zijn betere communicatiemiddelen beschikbaar waar ook zij van profiteren. Ook merken we dat er wereldwijd meer aandacht is voor mensen die leven in stamverband. Er komt meer ondersteuning vanuit het grote publiek, niet alleen in het Westen maar ook in Afrika, Zuid-Amerika en Azië.

 Landroof

Landroof is de grootste bedreiging voor inheemse volken. Zij leven vaak al generaties lang in dezelfde  gebieden, waarin zij zelfstandig in levensonderhoud voorzien door bijvoorbeeld op wild te jagen. Het innemen van hun land heeft dan ook direct gevolgen voor hun voedselvoorziening. Zonder land kunnen deze mensen simpelweg niet overleven. Sommige stammen sterven uit bij gebrek aan land, anderen verpauperen en komen in stedelijke buitenwijken terecht. De landrechten van inheemse volken worden in internationale verdragen wel erkend, maar worden vaak niet nageleefd door de nationale regering.

 Millenniumdoelen

Inheemse volken moeten veel meer betrokken moeten worden bij de millenniumdoelen. Zij zijn bijvoorbeeld veelal de eerste die last ondervinden van klimaatveranderingen, maar de laatste die geraadpleegd worden. Op dit moment vindt er amper overleg plaats en vaak is het zelfs zo dat bij afspraken de inheemse bevolking niet eens genoemd wordt. Raar, want het gaat hier wel om zo’n vijf procent van de wereldbevolking.

Het  is belangrijkst dat mensen stilstaan bij de inheemse volken en dat mensen zich van hun situatie bewust worden. De volken zijn niet achtergebleven of primitief, het zijn mensen van de eenentwintigste eeuw die op hun eigen manier willen blijven leven en de ruimte moeten krijgen om dit te doen. Wij kunnen veel van hen leren over duurzame omgang met de natuur en alternatieve manieren om met elkaar samen te leven. Een dag als deze vergroot hopelijk dit inzicht en is bedoeld om een brug te slaan tussen de westerse maatschappij en inheemse volken.